❤️✨ Dancing is my therapy ❤️✨

Mijn dochter Merel danst graag. 

Ik dans ook graag (maar deed er niets mee). 

Als kind heb ik altijd geturnd. Nu vond ik het jaarlijkse turnfeest telkens de kers op de taart. En dan niet het turndeel maar wel het dansgedeelte. Toch heb ik als kind nooit dansles gevolgd. Die optie was er niet in de buurt.

Tijdens het kotleven in Gent ging er een wereld aan dansmogelijkheden voor mij open. Ik proefde verschillende dansstijlen en verschillende dansscholen en nam daarvoor zelfs wekelijks de trein van Gent naar Oudenaarde. 

Ik had (en heb) het geluk in Gent te kunnen werken, en bleef ook toen wekelijks naar de dansles gaan. Tot er kindjes kwamen, en de hobby’s verdwenen. Althans, tijdelijk toch, want de danskriebels bleven. Na enkele jaren ging ik opnieuw naar de dansles maar kon ik m’n draai er niet meer vinden. 

Enerzijds kwam er een wekelijks terugkerend schuldgevoel de kop opsteken, anderzijds voelde ik me te oud worden. Ik ruilde het dansen in voor yogales en vond daarin een nieuwe, uitdagende, fijne, opladende hobby. De yogalessen deden me ook terugdenken aan het turnen vroeger. Mijn honger naar dansen werd niet gestild, maar raakte zo wel op de achtergrond. 

En dan is het mei 2024. Merel volgt samen met enkele klasgenootjes een proefles dans en vindt het geweldig. Ik ben even enthousiast voor haar en schrijf haar meteen in voor het volgende dansjaar. September 2024 werd er opnieuw een proeflesweek georganiseerd, en ik nam me voor om zelf ook een proefles te volgen. Tot een half uur voor de les twijfelde ik of dit wel een goed idee was ‘want ik zou me belachelijk maken tussen al die jongeren’. Ik had ook niemand van m’n vrienden en vriendinnen mee durven vragen. De gedachte ‘t is nu of nooit’ haalde me over de streep en dus stapte ik de dansschool binnen. Ik vroeg wat info aan het onthaal en werd meteen gerustgesteld. 

Toen bleek dat één van m’n beste vriendinnen ook de proefles kwam volgen, viel ook het onwennige weg. De proefles was geweldig leuk, en de lessen voor volwassenen bleken ook nog eens heel vrijblijvend te zijn, want er wordt gewerkt met een 10-beurtenkaart. En voila, ik had een nieuwe hobby. 

En dan, ‘back to reality’ ;) Zo valt de dansles op woensdagavond. ‘Handig’ dacht ik. Want dat is mijn vrije dag. En het komt nét goed uit met de voetbaltraining van mijn oudste zoon, Marijn. De moeilijkheid bleek uiteindelijk toch het vertrek van thuis uit. Daar waar ik bij het dansen of de yoga in Gent steeds van op kantoor rechtstreeks naar de les vertrok, vertrek ik op woensdagavond van thuis.Er was altijd wel een praktisch obstakel te vinden (voetbaltrainingen die voetbal matchen werden op verplaatsing waardoor ik thuis bleef bij de niet-voetballende kindjes), vermoeidheid die me tegenhield om toch nog op de fiets te springen, het huishouden dat nog om aandacht leek te schreeuwen, … Ik ging maar half zo vaak naar de les als ik zou willen.

‘Dat wil ik anders.’ zei ik tegen mezelf. En toen in de kerstvakantie de mail kwam om in te schrijven voor de show, heb ik zowel Merel als mezelf meteen ingeschreven. Ik heb toen ook mijn gezinsleden laten weten dat de dansles vanaf januari een belangrijke focus zou worden. 

Deze ene beslissing veranderde veel. Ik ben er zelf verbaasd over.

Voetbalafspraken op verplaatsing worden nu geregeld door een oppas of andere ouders in te schakelen. Het huishouden draait nog steeds niet vierkant, en het dansen gééft me juist bakken energie, waardoor ik er op andere momenten meer en beter kan zijn voor wie mij nodig heeft. Moe? Nooit meer op woensdag ;) 

Nu, ik heb me zonder veel nadenken ingeschreven voor de show en mijn gevoel gevolgd. Ik wist dat het nodig was om uit mijn comfortzone te stappen, dat ik mezelf wilde uitdagen in het zichtbaarder worden. Stiekem is dit ergens ook wel een kinderdroom die uitkomt, zo mogen optreden op een podium. Ik schreef me zonder veel nadenken in, omdat ik anders genoeg redenen zou vinden om het niet te doen. Daarna kwam het nadenken wel op gang, uiteraard ;)

Wanneer gedachten als ‘waar ben ik aan begonnen’ en ‘ik ga op het podium vast als enige de mist ingaan’ en ‘ik zet de dansschool zeker en vast voor schut’ en ‘er gaat nog maanden over mij geroddeld worden’ en ‘ik ben toch helemaal niet iemand die graag in de spotlights staat’ en ‘wat moeten de anderen wel niet denken, dat ik zomaar durf meedoen met de show’ zet ik er een mildere gedachte tegenover.Zo denk ik liever: ‘ik doe het toch maar’ en ‘ik doe het voor het plezier en de ervaring’ en ‘het resultaat is voor mij niet het belangrijkste' en ‘ik ben trots op mezelf dat ik dit aandurf, hoe hard ik ook de mist in ga’. 

Ik heb er nog geen moment spijt van gehad dat ik me inschreef. Integendeel.Het is bijzonder fijn om met de hele groep toe te werken naar de show. Ik ervaar heel veel warmte. Iedereen heeft het beste met elkaar voor en respecteert waar eenieder staat. Ik weet nu al dat ik na de shows heimwee ga hebben naar deze periode van opbouwen en er naartoe leven.

Voor de buitenwereld lijkt deze show misschien iets klein, voor mezelf zitten er verschillende lagen van groei in. Dankjewel Made2Move om deze groei mee mogelijk te maken. 

❤️✨Of hoe de beslissing om een proefles dans te volgen, tot zoveel leuks, moois en bijzonder kan leiden ✨❤️

Made2Move topteam ;)

PS: rond de periode van het schrijven van deze blog, kreeg ik deze podcast over dansen te horen, en kreeg ik dit artikel over dansen te lezen: 

Wat voor mij alles alleen maar bevestigt. ❤️