Nooit te veel bloemen
- laureverschraegen
- 1 jun
- 2 minuten om te lezen
Ik heb een grote liefde voor bloemen (wie niet eigenlijk 😉) en droomde al langer van een tuin met een overvloed aan bloemen, waarvan ik onuitputtelijk zou kunnen oogsten om de mooiste boeketten mee te maken.
En dus ging ik een jaar of twee geleden aan de slag. Vol goede moed begon ik in het voorjaar een stukje tuin te plaggen. Dat was zwaarder werk dan gedacht. Zowat elk vrij moment trok ik de tuin in. Net op tijd was ik klaar, want daar stond het zaaiseizoen voor de deur. Na het zaaien ging ik bijna dagelijks kijken. En ik ontdekte snel dat er nog heel wat niet gewenste woekerende planten tussen stonden. Dus trok ik opnieuw zowat elk vrij moment naar de bloemen plek, om er het (on)kruid te wieden. Het resultaat mocht er wel zijn:
Nu vond ik het zonde om deze bloemen te oogsten. Ze stonden daar zo mooi te wezen 😊
Dus ik liet ze staan. Met ook het idee om de bloemen in zaad te laten komen, zodat er volgend jaar nog meer bloemen zouden zijn.
Dat volgende jaar was een jaar vol nattigheid in het voorjaar, en een jaar waarin de jongens begonnen voetballen en ik zowat elk weekend ging kijken naar hun voetbalmatchen.
Mijn gedachten gingen nog wel af en toe naar de bloemen, maar ik vond er geen tijd meer voor. Ergens hoopte ik dat het werk van vorig jaar zich dat jaar als vanzelf zou verderzetten. En inderdaad zonder veel te doen, konden we in het late voorjaar genieten van een bloemenpracht van margrieten. Van alle andere bloemen kwam weinig terug.
Ik zat dus met de vraag: hoe maak ik de mooiste zelfpluk boeketten, zonder dat ik er veel tijd voor heb? Want dat blije bloemen blij maken, dat stond vast.
Al peinzend wandelend, bijna als vanzelf, vulden mijn handen zich met prachtige bloemen uit de berm. En zo kreeg ik meteen het antwoord op mijn vraag.
Zijn het geen pareltjes? ❤️🌼
Opmerkingen