The hardest part is showing up

“The hardest part is showing up” zegt Adrienne bij de start van zowat elke online yogales. En ik snapte het. Meer nog, ik voelde het, elke les opnieuw. En was inderdaad best trots op mezelf toen het me lukte om op de mat te gaan staan.

Moeilijker was het om te blíjven opdagen. En dan komen de vragen: “doe ik dit nog wel graag? En waarom doe ik dit eigenlijk? Wat probeer ik hiermee te bereiken?”

En dan heb ik het niet alleen over de yoga. Daar ben ik ondertussen uit. Ik doe nog steeds graag yoga, maar het allerliefst in real life, met een groep. Die groepsenergie geeft telkens weer een geweldige boost. Sinds ik live yogales volg, sta ik thuis nog zelden op de yogamat. En dat is ok. 

Maar ik had het dus niet alleen over yoga. De zin “The hardest part is showing up” bolderde door mijn hoofd (het leek wel een hogesnelheidstrein, zo snel ging het, in een flits. Maar ik had ‘m toch opgemerkt, met dank aan Adrienne, omdat zij het zo vaak herhaalt).

Deze gedachte kwam in een flits voorbij toen ik weer eens aan deze blog dacht, en bij de gedachte aan de blog mijn maag een beetje voelde samenkrimpen.

Wat wou deze spanning mij zeggen?

Waarom zocht ik toch steeds uitvluchten om niet te moeten bloggen?

Uitvluchten aka: ik heb hier nu geen tijd voor, ‘t is te druk. Maar ook: er zit toch niemand te wachten op wat ik schrijf. Alles waarover ik schrijf, daar is vast al heel veel over geschreven. Mijn blog biedt geen toegevoegde waarde.

Maar wanneer iemand vraagt wanneer ik nog eens blog, voel ik een ander soort weerstand (lees: paniek). Dan denk ik: O nee toch, mijn blog wordt effectief gevolgd en gelezen! Wat ik daar op zet moet dan meteen goed (lees: perfect) zijn, en mag vooral niemand tegen de borst stoten.

En zo zorgt deze cocktail aan belemmerende gedachten er al een hele tijd mee voor dat ik niet meer blog.

En het gekke van al? Ik heb me tegen deze belemmerende gedachten willen ‘beschermen’ door in mijn intro te schrijven dat ik vooral schrijf voor mezelf (wat ook zo is, want ik schrijf omdat ik schrijven leuk vind). 

Alleen ben ik dat even kwijtgeraakt, doordat het gevoel van me op glad ijs te begeven een tijdje de bovenhand nam.

De vraag is nu: is een blog voor mij daarvoor het ideale medium?

Heb ik niet genoeg aan een dagboek? Of misschien een old-school pennenvriend(in)? 

Wat me me dan meteen doet afvragen of ik misschien op zoek ben naar een zekere vorm van controle. Want met een blog kan ik niet controleren wie allemaal komt lezen.

En dat is misschien iets wat ik met deze blog wel wil leren: meer loslaten

Dusss: I'll keep you posted! ;)