Gisteren tien jaar geleden werd ik voor het eerst mama. Daarbij stilstaan roept heel uiteenlopende gevoelens bij me op. Er zijn gevoelens van dankbaarheid, liefde, geluk, blijheid, verdriet, schuld, schaamte en een verpletterend verantwoordelijkheidsgevoel.
Onmogelijk om vooraf in te schatten wat voor een impact dit zou geven op mijn leven.Â
Ik stapte in het moederschap zonder veel te weten, ging het avontuur vol nieuwsgierigheid tegemoet, werd ontroerd, en overdonderd. En het werd een parcours van zoeken, struikelen en weer rechtkrabbelen. Af en toe hard tegen de muur botsen om dan stap voor stap te leren vertrouwen, op mezelf, mijn kindjes, de innerlijke wijsheid en dat de tips en wijsheden die we zouden nodig hebben, ons op het juiste moment zouden - en ongetwijfeld nog zullen - kruisen.
Tien jaar moederschap is:
acht jaar borstvoeding (verdeeld over drie kindjes ;) ) Bij kind één plande ik zes maanden ouderschapsverlof. Dat stond voor mij gelijk aan zes maand borstvoeding en daarna de fles. Ik stond niet stil bij de optie om náást gaan werken, óók nog borstvoeding te geven. Na het kraambezoek van mijn lieve nicht, was ik weer een pak info rijker. Ik verdiepte me nog net voordat ik terug aan het werk zou gaan in het afkolven en gaf borstvoeding na zes maand een kans. Zo dankbaar hiervoor! Het borstvoedingsverhaal zou zo twee en een half jaar duren ipv. de voorziene zes maanden. Dit herhaalde zich nog een keer bij kind twee en kind drie.
nooit groente- en fruitpapjes maken Om het langvoeden de best mogelijke kansen op slagen te geven, kozen we voor het introduceren van vaste voeding voor de Rapley methode. Naast het feit dat deze methode voor een geleidelijke(re) introductie van vaste voeding gaat (en daarmee dus een borstvoedingsvriendelijke methode aangezien zo de melkproductie stabieler blijft), heeft deze voedingsmethode nog tal van andere voordelen. Zo konden we samen aan tafel eten, en er moesten geen aparte kookpotten/ pureetjes gemaakt worden. Het creëerde een moment van verbinding. Daarnaast werd er stevig geoefend op de coördinatie en motoriek (eten in hand nemen en eten juist naar de mond brengen en op het juiste moment in de mond steken) en ook de mond- en kaakspieren werden goed geoefend. Het vroeg tonnen geduld, en bracht een heleboel gesmos en schaterlachen met zich mee. Met een flinke dosis vertrouwen zagen we de kindjes hierin vlot evolueren. Het ene kind was er al sneller mee weg dan het andere.Â
geen vaste slaapplaats meer hebben en voor je gaat slapen niet weten wie allemaal bij je in bed belandt Kind één sliep nog bij ons toen kind twee geboren werd. We plakten gewoon een extra dubbel bed naast ons bed. Plaats genoeg voor ook kind drie. Het waren gezellige samenslaapjaren. Maar van zodra de jongste twee werd, richtten we haar kamertje in en hebben we de kindjes toch opgesplitst, al kruipen ze geregeld nog met z’n drie bijeen, en soms allemaal apart.Â
vijf jaar bakfietsliefde Met de komst van kind drie, werd de fietskar te klein. De keuze voor een bakfiets was snel gemaakt. Dit was veruit de beste aankoop in jaren. Nog steeds een super grote fan! Wat is die fiets ook multifunctioneel! Naast kinderen, vervoer ik er ook dozen en pakketten mee voor het werk, cruise ik met standmateriaal door centrum Gent, verhuizen er plantjes en bloemetjes vanuit Kalken naar Gent voor de kantoortuin, alsook taart en koekjes (véél taart en koekjes ;) )
jezelf keihard verliezen, elke geboorte opnieuw, om dan stukje bij beetje je nieuwere zelf terug te zoeken en vinden De komst van een kleine baby zette mijn externe leven on hold. Er viel (valt) zoveel te ontdekken en beleven. Ik ben mijn vrienden heel erg dankbaar, dat ik de tijd en ruimte kreeg om op mijn eigen tempo de balans met het sociale leven terug te vinden. Die balans is zeker niet statisch. Het blijft altijd opnieuw dat evenwicht zoeken. Maar het wederzijdse vertrouwen van de aanwezige vriendschapsband is onbeschrijfelijk waardevol.
ontdekken dat je geduld toch niet zo eindeloos groot is dan gedacht En dus ook beseffen dat het menselijk is op momenten dat je bijvoorbeeld moe bent, om boos te worden wanneer zij boos zijn….Â
bijna tien jaar lang gezelschap bij naar het toilet gaan Die periode is ondertussen gelukkig voorbij ;)Â
van dansfeestjes doen vlak voor het slapengaan, of net na het opstaan en van eindeloos veel kinderverhaaltjes voorlezen En ondervinden dat ritueeltjes en routines er zijn om dan weer helemaal om te gooien wanneer blijkt dat ze niet (meer) werken of er iets anders nodig is. En ondertussen word ik zelf steeds meer voorgelezen nu de kindjes zelf (leren) lezen :)
ontelbaar veel knuffels en kusjes Al telt dat niet meer zo hard voor mijn nu tiener. Daarnaast bezorgen ze me al stoeiend geregeld blauwe plekken.
al doende bijsturen en flexibel zijn en doen van go with the flow en daar geregeld eens over stressen Beseffen dat bij elk kind een andere handleiding hoort, en het ontcijferen van die handleiding een leven lang duurt. En dat wanneer je denkt de sleutel te hebben gevonden, er zich een nieuwe fase aandient, en dus een nieuw stukje handleiding.
Niet alleen de kindjes groeien, ook wij groeien en dat is geweldig boeiend (en soms vermoeiend) maar ik zou het niet anders willen <3Â
Wel zou het allemaal iets trager mogen gaan.
Want ik mocht ondervinden dat met elk kind de liefde verdubbelt, maar de tijd telkens halveert.
Bij feest horen vlagjes!
En natuurlijk ook een voetbalcake ;)
