Waarheen?

Ik wilde dit stuk al een hele tijd schrijven, maar telkens hield iets me tegen. Het voelde ongepast. Hoe kan ik hier zomaar woorden neerpennen, terwijl er op dit moment een genocide plaatsvindt, de klimaatcrisis onmiskenbaar om zich heen grijpt, en de fundamenten van onze democratie wankelen?

En toch besefte ik: het is niet omdat de wereld in brand staat, dat we alles wat daarbuiten valt moeten negeren. Blijven hopen is óók een vorm van verzet.

De titel van deze blog heeft daarom twee betekenissen. Enerzijds: waar gaat dit allemaal naartoe, wanneer stopt deze waanzin? Anderzijds: waar bracht mijn fiets mij de afgelopen jaren?

Want mijn bakfiets heeft intussen een indrukwekkend parcours achter de rug: 25.000 kilometer in vijf jaar tijd. Genoeg om de halve wereld rond te rijden! Niet letterlijk natuurlijk, maar op de teller staat het zwart op wit.

Soms, onderweg naar mijn werk, vraag ik me af wat er zou gebeuren als ik niet meer omkeer, maar gewoon verder trap. Het avontuur lonkt… en toch ook weer niet, nu de wereld in brand staat. Maar bij de pakken blijven zitten helpt ook niemand vooruit. Daarom blijf ik fietsen. Omdat ik geloof dat elk klein gebaar telt. Hoe onbeduidend het soms ook lijkt, het kan een rimpeling veroorzaken, een golf van goedheid en schoonheid. Kilometer na kilometer, een druppel die tóch verschil maakt.

En het mooie is: het is niet alleen goed voor de wereld, maar ook voor mezelf. Wist je dat elk uur fietsen volgens onderzoek kan zorgen voor een extra uur levensverwachting? Gezondheid en duurzaamheid gaan hand in hand. Wat goed is voor mijn lichaam, is ook goed voor de planeet. Een echte win-win. Ik blijf gezond (ja, zelfs met een elektrische fiets 😉) én trap tegelijk richting een schonere aarde.

Die gedachte namen we deze zomer ook mee op vakantie. In plaats van de auto, stapten we thuis op de fiets, richting Nederland. Het voelde meteen anders: rustiger, trager. We moesten heel bewust kiezen wat mee kon – met twee kinderen in de bakfiets bleef er weinig ruimte over voor overbodige spullen. Het werd een oefening in eenvoud, en in vertragen in een wereld die steeds sneller raast.

Het smaakte naar meer. Als de kinderen wat groter zijn, fietsen we vast verder en langer. En wie weet, rond ik ooit écht de wereldronde af. Nog een jaar of vijf geduld.

Waarheen? Ik weet het niet precies. Maar ik weet wel dát ik blijf fietsen. En dat ik blijf hopen. Want hoop is misschien wel de mooiste bestemming.